Επειδή όλοι μας είμαστε το παρελθον μας και η βαθιά κατανόησή του μπορεί να σφυρηλατήσει το μέλλον μας…
Θυμάσαι θείο;
Καλοκαίρι 13~14 ετών στην ψαροταβέρνα “Xαρά”… στη ζωή σου όπως έλεγες…
Σάββατο βράδυ… βοηθός σερβιτόρου εγώ με τρεις σερβιτόρους… “το παιδί από το χωριό” που ερχότανε τα καλοκαίρια δίπλα σου… να μάθει… “να γανωθείς από τη ζωή… εγω στην ηλικία σου έσπαγα πέτρες” μου έλεγες… και αργότερα “μπορεί να πέρασες στο Πανεπιστήμιο αλλά το καλύτερο Πανεπιστήμιο είναι αυτό… του δρόμου”… Πόσο δίκιο είχες θείο…
Ένα βράδυ γεμάτο με κόσμο… πάνω από 30 τραπέζια έπρεπε να σερβίρω ταυτόχρονα ως βοηθός σερβιτόρου… υποστηρίζοντας τρεις σερβιτόρους… βλέπεις έβαζα λίγα παγάκια… το ούζο “Μυτιλήνης” που ήταν τότε σε προσφορά και έπρεπε να φεύγει για να έχουμε μεγαλύτερο κέρδος… το ψωμί… τα σερβίτσια… το τραπεζομάντιλο… όλα αυτά σε ένα δίσκο… πολλές φορές 3 με 4 τραπέζια μαζί να στρώνεις για να προλαβεις…
Εκείνο το βράδυ σέρβιρα και στο Γ3… ένα αγαπημένο ζευγάρι με τον κύριο να έχει ένα πρόβλημα στις φωνητικές του χορδές… όπου σερβίροντας του το Ούζο Μυτιλήνης μου είπε με τη χαρακτηριστική συσκευή στο λαιμό για να ακούγεται η φωνή του…”Αγορι σε παρακαλώ ένα ούζο Τσάνταλη…”
Και εγώ σκεπτόμενος ότι κρίμα τόσο κόπο έκανα…βλέπεις τρία στρέμματα μαγαζί μπροστά στην παραλία στη Νέα Κρήνη με τον ιδρώτα να κολλάει από τη ζέστη, την άπνοια και την υγρασία…
“Αμέσως Κύριε” απάντησα και γύρισα να πάρω ένα ούζο Τσάνταλη αντικαθιστώντας το Μυτιλήνης…
Λίγο αργότερα πάλι οι σερβιτόροι “Δημήτρη στο Γ1 μια μπύρα… στο Β2 μια ρετσίνα Γεωργιάδη και στο Γ3 ένα ούζο”… τρέχοντας και εγώ τοποθέτησα πάλι και με την αναμενόμενη ακόλουθη σειρά γεγονότων σερβίροντας στο Γ3 το ούζο Μυτιλήνης στο οποίο ο κύριος όπως ήτνα αναμενόμενο μου είπε να το αντικαταστήσω με ένα ούζο Τσάνταλη και εγώ να ζητώ 1000 συγνώμη… όπου γύρισα να το αντικαταστήσω βλέπεις είχε πάρα πολύ δουλειά και πάνω από 38 βαθμούς Κελσίου παρόλο που ήταν βραδάκι…
Την επόμενη μέρα ευτυχώς την Κυριακή τα πράγματα ήταν ήρεμα… ένας σερβιτόρος και ένας βοηθός εγώ… το πολύ 15 τραπέζια να είχαμε να σερβίρουμε όλο το βράδυ…
Ο γνωστός πια Κύριος με την φωνή που είχε πρόβλημα ήρθε ως ζευγάρι και κάθισε πάλι στο ίδιο τραπέζι… και αυτή τη φορά έτρεξα εγώ πρόθυμος να τον εξυπηρετήσω… λέγοντας “ξέρω ξέρω ένα ούζο Τσάνταλη” και αυτόν να απαντά πανικόβλητος με τη χαρακτηριστική φωνή και τη συσκευή να κοντεύει να του πέσει από τα χέρια… “μα μα τι είναι αυτά που λες μια Ρετσίνα Μαλαματίνα” εμφανώς σοκαρισμένος…
Αμέσως είπα εγώ και ξαφνικά τον βλέπω να σηκώνεται να έρχεται σε σένα θείε μου μεσα στην κουζίνα… να συζητάτε… να μιλάτε… και να μου λες “πήγαινε στην άλλη πλευρά του μαγαζιού μέχρι να φύγουν αυτοί”… και να σηκώνεσαι από την κουζίνα πηγαίνοτνας με την χαρακτηριστική ποδιά του μάγειρα στο τραπέζι με το ζευγάρι για να τους πεις ότι “το παιδί ήρθε από το χωριό… και δεν ξέρει τα μπερδεύει λίγο”… βλέπεις έπρεπε να με βγάλεις λίγο χαζό για να μπορέσεις να δικαιολογήσεις ότι την προηγούμενη είχε έρθει να φάει με το “αίσθημα” του στο απομονωμένο Γ3 και την επόμενη ήρθε με τη σύζυγό του πάλι στο ίδιο τραπέζι (!) αποκαλύπτοντας ουσιαστικά την δραστηριότητα του…
Αυτό το επεισόδιο όπως και τόσα άλλα είναι απωθημένα στο δικό μου “σεντούκι των αναμνήσεων” που καμιά φορά αναμοχλεύονται όχι για τίποτε άλλο παρά για να αντιληφθείς τη ροή της πραγματικής ζωής… τη συνέχεια στο ταξίδι… και ότι θείε μου μπορείς να “εφυγες” πλήρης εμπειριών αλλά ορισμένα πράγματα σφυρηλάτησαν την ψυχή μου…
Σε ευχαριστώ για όλα θείε μου Γιάννη Μαυροματίδη (ο “Χαράς”)
Ο ανιψιός σου @Dimitris Mavromatidis